تور ژاپن

آشنایی با کشور ژاپن

ژاپن کشوری جزیره ای است که در امتداد شمال شرقی ساحل قاره آسیا واقع شده و مرکب از 4 جزیره اصلی بنام های هکایدو ، هنشو ، شیکـوکــو ، کیـوشــو و 6848 جزیره کوچک ( مجموعاً 6852جزیره ) می باشد و کلاً 378000 کیلومتر مربع وسعت دارد. کل خاک ژاپن معادل 0/3 درصد مساحت خاکی کره زمین می باشد و73% از مساحت این کشور را کوهساران جنگلی تشکیل داده اند . بلندترین قله کوهستانی ژاپن فوجی نام داردکه ارتفاع آن 3776 متر است . میـزان بارش بـاران در ژاپن بطور متوسط سالیانه 1700 الی 1800 میلیمتر می باشد.

جمعیت ژاپن

جمعیت ژاپن 126 میلیون نفر می باشد. جمعیت ایرانیان در ژاپن طبق تازه ترین آمار رسمی منتشره توسط دولت ژاپن 4841 نفر میباشد . کل جمعیت خارجی در ژاپن 2134151 نفر اعلام گردید.

ادیان و مذاهب ژاپن

طبق قانون اساسی ، آزادی مذهبی برای همه مردم کشور تضمین گردیده و هیچ سازمان و ارگان مذهبی نباید از دولت امتیازی دریافت و یا هیچ گونه قدرت سیاسی اعمال نماید. حکومت و ارگانهای حکومتی باید از فعالیت در امر تعلیمات مذهبی یا هرنوع فعالیت مذهبی پرهیز نمایند. اگر چه در ژاپن مذهب رسمی وجود ندارد معهذا آیین های شینتوییسم و بوداییسم درعموم مردم رواج داشته و بیشترین پیروان را بخود اختصاص داده اند.

شینتو

کلمه شینتو از کلمات چینی شین  تائو (به معنی طریقت خدایان) مشتق گردیده است. شینتو آئین باستانی ژاپن است که قدمت آن به 500 سال قبل از میلاد مسیح میرسد و بدواً ترکیبی غیر شفاف از نیایش طبیعت، پرستش باروری، فنون غیب گوئی ، پرستش قهرمانان و پیروی از عقاید جادوگران و کاهنان اولیة تمدن بشری (Shamanism) ، بوده است.

در افسانه های مربوط به پیدایش شینتو از تاریخ و زندگی «کامی» (خدا) سخن به میان آمده است. در میان خدایان یک زوج مقدس یعنی ایزاناگی نو میکوتو ( IZANAGI NO  MIKOTO ) و ایزانامی نو میکوتو (IZANAMI-NO-MIKOTO) وجود داشتند که جزائر ژاپن از آنان تولد یافت. فرزندان آنها به خدایان قبیله های گوناگون ژاپنی مبدل شدند.

آماتراسو اومیکامی (AMATERASU OMIKAMI) یا الهه خورشید یکی از دختران آنها بود. وی جده خانواده امپراطوری انگاشته شده  و بعنوان رئیس خدایان محسوب می گردد. زیارتگاه وی در ایسه (ISE) واقع است و گفته میشود که زادگان وی کشور را متحدالشکل نمودند. برادر وی سوسانو (SUSANO) نام دارد که در روایت است از بهشت نازل شده و در سرتاسر دنیا سیر و سیاحت نموده و مشهور به کشتن افعی عظیم شرارت است.

«کامی» الوهیت شینتو میباشد. این کلمه را معمولاً بعنوان «خدا» یا «خدایان» ترجمه کرده اند . معهذا «کامی» هیچگونه شباهتی از لحاظ معنا به خدا در ادیان توحیدی (یگانه پرستی) ندارد. لذا مفهوم توانای مطلق و همه جا حاضر بودن خدا در مفهوم «کامی» متجلی نمیشود. خدایان متعدد دیگری به اشکال مختلف از جمله به اشکال ذیل برای پیروان شینتو متصور است:

• مخلوقات و اشیاء طبیعی (غذا، رودخانه ، صخره)
• خدایان نگهبان نواحی و یا قبائل خاص
• افراد استثنائی ، شامل کلیه امپراتورها (منهای آخرین امپراتور)
• نیروهای خلاق آبستره

 این خدایان معمولاً مهربان و بی خطر تلقی میشوند و محافظ و پشتیبان مردمند.

شینتو دارای مبحث خداشناسی توسعه یافته ای نبوده و فاقد دستورالعمل اخلاقی مختص خود می باشد. پیروان شینتو بیشتر دنباله‌رو دستورالعمل های اخلاقی کنفوسیوس هستند.

در کتب مذهبی شینتو راجع به «دشت پهناور بهشت» و «سرزمین تاریک» که زمینی ناپاک و متروک است صحبت به میان آمده  ولیکن در مورد زندگی پس از مرگ جزئیات مختصری دارد.

• اجداد و نیاکان عمیقاً مورد احترام و پرستش واقع میشوند.
• کلیه ابنای بشر بعنوان «فرزندان خدا» تلقی شده و  بنا بر این زندگی بشری و طبیعت مقدس است.
• پیروان شینتو «موسوهی» (MUSUHI) که بمعنی قدرت خلاق و هماهنگ کننده «کامی» است، را محترم میشمارند و در طلب «ماکوتو» (MAKOTO) ، به معنی خلوص قلب و صدق و صفا میباشند. این امر بعنوان راه و یا خواست «کامی» تلقی میشود.
• اخلاقیات بر اساس منفعت گروهی است و شینتو بر درستکاری، حساسیت ‍و روش و رفتار نیک تأکید دارد.

در شینتو  بر چهار جنبه از زندگی تأکید  گردیده است :

1. رسوم و خانواده: خانواده بعنوان مکانیزمی که رسوم توسط آن نگهداری می‌شوند تلقی می‌گردد. عمده ترین جشن ها مربوط به تولد و ازدواج است.
2. عشق به طبیعت : طبیعت مقدس است. تماس با طبیعت نزدیک شدن به خدایان است. اشیاء طبیعی بعنوان ارواح مقدس پرستش می‌شوند.
3. پاکیزگی فیزیکی: پیروان شینتو برای  استحمام، خصوصا  پاکیزگی دست  و دهان،  اهمیت زیادی قائلند.
4. «ماتسوری» (جشن): ماتسوری در واقع پرستش و احترام و افتخار به خدایان و ارواح اجداد و نیایشی جهت حفظ صلح است.در عصر امپراتور میجی (1868 الی 1912 میلادی) شینتو به دین رسمی ژاپن مبدل شد و رهبران این مذهب به مشاغل عالی‌رتبه دولتی گماشته شده و زیارتگاه‌های شینتو بطور مرتب از دولت وجوه مالی دریافت می نمودند. بعد از جنگ جهانی دوم شینتو و دولت از هم مجزا شدند. امروزه مردم ژاپن با بازدید از زیارتگاههای شینتو غالباً برای سلامتی خود و خانواده ، ایمنی در رانندگی ، موفقیت تجاری، زایمان بی خطر، موفقیت در امتحانات و امثالهم دعا می کنند.

طبق یک بررسی که توسط «آژانس امور فرهنگی» تور ژاپن انجام گردیده تعداد پیروان شینتو در ژاپن 107 میلیون نفر، پیروان بودا 95/5 میلیون نفر، و پیروان مسیحیت 1/8 میلیون نفر بوده است. همچنین تعداد زیارتگاههای شینتو 81000 ، معابد بودائی 77000 ، و تعداد کلیساها 6900 باب گزارش گردیده است.

آیین بودایی

آیین بودایی در اواسط قرن ششم (رسما درسال 538) از هند واز طریق چین و کره به ژاپن راه یافت و نظر به اینکه مورد پشتیبانی امپراتور قرارگرفت در سراسرکشور اشاعه یافت .

در اوائل قرن نهم بودائیسم در ژاپن وارد مرحله تازه ای گردید و اشراف و درباریان با توسل به آن درجهت تحکیم موقعیت خود قدم برداشتند. درعصر «کاماکورا» ‌(1338-1192 میلادی) که ژاپن با کشمکش‌های سیاسی و اجتماعی مواجه بود، فرقه های گوناگون بودائی در کشور به وجود آمد و به تدریج نه تنها به عنوان یک مذهب درجامعه ژاپن جای گرفت، بلکه درجهت اغتنای دانش در کشور نیز عمل نمود. لیکن در دوره «ادو» (1868-1603) که کشور درحالت آرامش نسبی بود، قدرت سیاسی- اجتماعی معابد بودائی و جنبه‌های فرهنگی بودائیسم نسبتاً کاهش یافت.

در زمان امپراتور « میجی » مخالفت با بودائیسم به اوج خود رسیده ولی از این دوره به بعد ، با کوشش پاره‌ای از روحانیون این مذهب که به فرقه‌های متعددی هم تقسیم گردیده بود، بیشترین پیرو، بعد از آئین « شینتو » در میان ادیان رایج کشور را به خود اختصاص داده است.

پیروان آئین بودائی در ژاپن از نوع « ماهایانا » که به معنی « گردونه بزرگتر » است ، معتقدند که بشر بدون ترک دنیا و داشتن زندگی عادی هم  می‌تواند از طریق ایمان به بودا و تقدس او رستگار شود.

درمقابل آئیـن بـودایی « ماهایانا »‌، آئین بودائی ابتدائی « هینایانا » یا « گردونه کوچکتر » وجود دارد که براساس آن ، تنها افرادی که بتوانند از عهده ترک دنیا برآیند اهل نجات خواهند بود.

مسیحیت

این مذهب در سال 1549 میلادی توسط مبلغین“ یسوعیون ” و “ سن فرانسیس اکزاویه”  به ژاپن راه یافت و درنیمه دوم همین قرن رشد سریعی نمود. در اواخر قرن شانزدهم که ژاپن بصورت ملتی یک پارچه در آمد، مسئولین مملکتی مخالفتها و سرکوبی شدیدی را علیه مسیحیت آغاز کردند . این دین تا اواسط قرن نوزدهم که ژاپن دروازه‎هایش را به سوی خارجیان گشود، ممنوع بود.

کنفوسیانیسم

این دین در اوائل قرن ششم میلادی به ژاپن راه یافت و ژاپنی‌ها این آئین را بیشتر به صورت یک آداب اخلاقی تلقی می‌کنند.کنفوسیانیسم اثرات زیادی برنحوه تفکر و رفتار ژاپنی‌ها داشته ، و لیکن این تاثیراز دوران جنگ جهانی دوم کاهش یافته است.

اسلام

اگر چه آشنایی مردم با  دین اسلام از سال 1877 میلادی که کتابی تحت عنوان زندگانی محمد(ص) از زبان انگلیسی به ژاپنی ترجمه شده آغاز می‌گردد، با این وجود ورود اسلام به ژاپن پس از انقلاب اکتبر 1917 در روسیه و استقرار حکومت سوسیالیستی در آن کشور انجام گرفت. در طی این دوره ، تعدادی از مسلمانـان ترک که در شوروی زندگی می‌کردند به ژاپن پناهنـده شدنـد و در شهرهای عمده از جمله توکیو، کوبه، ناگویا و …  مستقر گردیده و “ انجمن اسلامی ژاپن کبیر ” را تشکیل  و مورد حمایت نظامیان مخالف حکومت کمونیستی قرارگرفتند.

پس ازجنگ جهانی دوم و اشغال ژاپن توسط نیروهای متفقین «مک آرتور» فرمانده نیروهای متفقین « انجمن اسلامی ژاپن کبیر » را به علت همکاری  آن با نظامیان جنگ طلب ژاپنی تعطیل نمود. باخاتمه اشغال ژاپن، مسلمانان « ‌انجمن اسلامی ژاپن » را باهدف گسترده نمودن همکاری بین مسلمانان ژاپن تشکیل دادند.

البته تعداد اعضای انجمن در ابتدا پنجاه نفر بود که اکثر آنان را ژاپنی‌های مسلمان که پس از شروع «‌جنگ سرد» به کشورشان بازگشته بودند، تشکیل می‎داد. چند سال بعد « انجمن اسلامی ژاپن »‌  با کمکهای مالـی کـه از « رابطه العالم اسلامی » دریافت نموده بود « مرکز اسلامی ژاپن » راتاسیس نمود. بطور کلی انجمنها و موسسات اسلامی در ژاپن غالبا با کمک‌های مالی عربستان و مدیریت پاکستانی ها و ترکیه ای های مقیم ژاپن اداره می‌شود. درحال حاضر یک «مسجد» در توکیو وجود دارد که توسط ترکیه احداث گردیده است . درضمن در ژاپن آقای القائم ساوادا و پسر ایشان آقای ابراهیم ساوادا به مذهب شیعه گرویده و فعالیت‌هائی را در زمینه خدمات و آموزش های اسلامی انجام می‌دهند. آقای القائم ساوادا در اوائل سال 2012 میلادی دار فانی را وداع نمود.

به طور کلی میزان پایبندی مردم به مذهب در ژاپن در مقایسه با مردم سایر کشورها کمتر است و درحال حاضر مذهب و یا بهتر بگوئیم آئین ژاپنی، بیشتر در مــراسم ویـــژه مورد توجه قرار می‌گیرد و دربعضی از موارد دست آویزی برای گروه گرائی می‌باشد.

« اکیو موریتا » مؤسس شرکت سونی در این رابطه می‌گوید: « ما ژاپنی ها خود را آدمهای زیاد مذهبی نمی دانیم ، گرچه مذهبی هم هستیم. مامعتقدیم که خداوند در هرچیزی حلول کرده است. ما بودائــی، کنفوسیوسی، شینتو  و مسیحی هستیم؛ ولی به همان نسبت پیشرو هم هستیم. ما به شوخی می‌گوئیم که بیشتر ژاپنی ها شینتو به دنیا می‌آیند، به طریق کنفوسیوسی زندگی می‌کنند ، به آئین مسیح ازدواج و به رسم بودائی دفن می‎شوند.»

اخلاقیات  و روابط اجتماعی ژاپنی ها

اخلاقیات ژاپنی‌ها نیز تا حد زیادی منحصر بفرد می‌باشد. در بسیاری از کشورها اخلاق عمومی از اعتقادات مذهبی و نیز با پیروی از تعالیم مشاهیر آن دیار نشأت گرفته است. ولیکن در ژاپن نمی‌توان هیچگونه اساس فلسفی ویا متافیزیک ومذهبی برای اخلاقیات تعیین نمود. اخلاقیات در ژاپن تنها یک الگوی زیست اجتماعی واقع گرایانه و عمدتاً براساس وظیفه، وفاداری نسبت به گروه و مافوق، و سلسله روابط اجتماعی منحصراً ژاپنی استوار است. جوهره این اصول اخلاقی را درون‌گرائی، صفای باطن، آرامش درونی وتاکید برانگیزه و پرهیز از دنباله‌روی کورکورانه اصول فکری تشکیل می‌دهد. در ژاپن رابطه انسانی از اهمیت زیادی برخورداراست. برخلاف فرهنگ غربی که در آن تاکید زیادی بر اصل فردیت گذاشته می‌شود،  درژاپن گروه اهمیت بیشتری داشته و وفاداری نسبت به گروه و مافوق مورد تأکید است. این گونه ازجنبه های جمع‌گرائی از امور خانواده تا کشوری را شامل می‌شود.

خصایص ویژه اجتماعی ژاپنی ها

 در ژاپن اشتراک زبان و نژاد دربین مردم، توام با اشتراک در آداب و رسوم،  و نیز آئین و شرایط خاص جغرافیائی همسوئی افکار و اعتقادات را فراهم نموده و این عوامل منجر به رشد روحیه اجتماعی و سختکوشی وعادت به کار دسته‌جمعی و هماهنگی در بین مردم شده است. در این کشور تواضع از مدیر آغاز و در مجموعه رده‌های پائین انتشار می‌یابد. هرگاه یکی از دو طرف فاقد این خصلت باشد، نحوه ارتباط به سرعت به شکل رئیس و مرئوس مبدل و بالطبع میزان مشارکت افراد در پیشبرد اهداف سازمان در سطح وظیفه ، دستور و کنترل تقلیل می‌یابد. 

بطور کلی در ژاپن بجای پرورش روحیه انحصارگرائی یا فردگرائی، نگرش سطحی به مسائــل، عــدم برنامه ریزی و رقابت شخصی نابجا برای تفوق بر دیگران، زمینه‌هائی در اجتماع پرورش داده شده که ابتدا موفقیت در اموراجتماعی را تامین نموده و از نظر مالی به رفاه هر فرد جامعه منتج گردیده است. روحیه وطن دوستی در اقشار ملت اشاعه داده شده و انضباط ویژه ای درشیوه زندگی و کارهای اجتماعی به چشم می‌خورد که نظیر آن را بندرت در سایر کشورها می‌توان مشاهده نمود.

اکثریت مردم ژاپن به خانواده اهمیت زیادی می‌دهند ، به عهد خود وفادارند، غیبت نمی‌کنند، دروغ نمی‌گویند و همواره« ژاپنی گرا » هستند یعنی اینکه رابطه حقیقی آنان با خودشان است وخارجی همیشه بیگانه است، لذا در برخورد باخارجیان همواره دارای رفتاری توأم با نزاکت، تبسم، کم صحبتی، و عدم گفتگو پیرامون مسائل جدی می‎باشند. درضمن غالب مردم ژاپن از پذیرائی از مهمان در منزل خود، به علت محدودیت های فیزیکی و فرهنگی، ابا دارند و در صورت نیاز از مکان های عمومی (رستوران و هتل) برای پذیرائی استفاده می‌کنند.

نحوه تفکر و ذهنیت ژاپنی ها

خصیصه های عمده طـرز تفکـر سنتی و فرهنگ ژاپنی را عمدتاٌ میتوان منشعب از تجربیات مستقیم و عقاید تجربی عمومی بیان نمود. ژاپنی‌ها بشدت علاقه‌مند به تجربه نمودن و تمتع از زندگی بوده، زندگی را با تمام ابهامات، ناملایمات، و تناقضاتش  پذیرا بوده،  همواره بر تمایلات مستقیماٌ درک شده و احساسی تاکید داشته  و برایشان تجربیات تازه بدست آمده از اهمیت زیادی برخوردار است. جنبه منفی این طرز تفکر از زندگی عدم توجه به جنبه های معنوی یا روشنفکرانه و مشکل بودن تفکر راسخ میتواند باشد. علت این امر شاید آن است که  شرق، وخصوصاً ژاپن، با غرب منطق‌گـرا تفاوت دارد.  شرق می‌کوشــد که واقعیـت را در آنچه هست و یا در کلیت آن بگیرد. تفکر غربی از تناقضات، معماها و توهمات اجتناب می‌ورزد؛ و لیکن در خاور دور عقیده عمومی بر آن است که ازاین جنبه‌های زندگی نباید تنفر داشت.

بعضی از محققین ساده زیستن را بعنوان یکی ازصفات ژاپنی‌ها قلمداد نموده‌اند. همچنین جواب دادن غیر مستقیم، تبسم بجای درگیرشدن دریک بحث منطقی چالش برانگیز، ابراز احساسات بجای منطق و عینیت گرائی ، جواب مؤدبانه بظاهر مثبت به جای پاسخ رک و صریح و ایجاد چالش در طرف مقابل ، پیروی از “سمبولیسم” در بسیاری ازجنبه‌های زندگی و هنر، از دیگر خصیصه‌های ژاپنی‌ها برشمرده شده است.

ژاپنی‌ها در استقبال از ایده‌های خارجی شاید یکی از  بی تعصب ترین مردم روی کره زمین باشند؛ لیکن همواره این گونه ایده‌ها به شیوه‌ای مطلوب با فرهنگ بومی تطابق داده می‌شود. مردم این سرزمین همچنین اهمیت زیادی به هماهنگی و تسامح نسبت به عقاید واعمال دیگران ازخود نشان می‌دهند. تاکید برجنبه‌های عملی زیست، و دوست داشتن طبیعت و ابراز آن در بسیاری از جنبه‌های زندگی روزمره (نظیرمراسم چای، گل آرائی، باغبانی و غیره ) در عموم مردم مشاهده می‌شود. در فرهنگ ژاپنی برجنبه های زیبائی زندگی تاکید گذاشته شده و اگر بگوئیم که زیباشناسی و ذوق  و شوقی که مردم این کشور دربسیاری از امور زندگی از خود نشان می‌دهند به مراتب بیش از سایر ملل است، شاید سخنی به گزاف نگفته باشیم.

سیستم آموزشی ژاپن

از نیمه اول قرن شانزدهم، هنگامی که ژاپن هنوز در مرحله فئودالیته به سر می‌برد، مردم کشور شوق و ذوق زیادی برای آموزش داشتند. در آن زمان، طبقه سامورائی علاوه بر مسئولیت امورنظامی، وظیفه ارائه آموزش را نیز به عهده داشت. به همین منظور، مدارسی در تمام نقاط کشور تأسیس شده بود تا به اطفال خانواده های سامورائی موضوعات فرهنگی، اخلاقی و نظامی مورد نیاز وظائف آنان را تعلیم دهد.

همچنین در آن دوران، تعداد بیست هزار مدرسه که به «تراکویا» (مدارس معابد) معروف بوده‌اند، در سراسر کشور تأسیس گردیده بود. حضور یافتن در این مدارس معابد کاملاٌ داوطلبانه بود و هیچگونه محدودیتی درمورد سن نیز وجود نداشت. در حدود 40% از دهقانان و مردم شهرنشین در این گونه مدارس تحصیل می‌کردند.

در دورة «ادو» (EDO) (1600 الی 1868میلادی) که ژاپن دروازه های خود را به روی خارجیان بست و از ورود فرهنگ و رسوم بیگانه به داخل کشور جلوگیری نمود، رهبران ژاپن امر آموزش همگانی و تعمیم آن را ســرلوحه اقدامات اصلاحــی خود قــراردادند. در همین دوره، یک فیلسوف ژاپنی به نام «ناکائه توجو» اعلام داشت:«هیچ دولت و ملتی نمی تواند بدون این که افراد آن کشور سواد و فرهنگ خود را ارتقاء دهند، پیشرفت و توسعه داشته باشد.»

در عصر «میجی» یک سیستم آموزشی مختلط تأسیس گردید. این سیستم جدید از آغاز مدرسه ابتدائی تا پایان دوران دانشگاه را زیر پوشش خود قرار می داد و به منظور تضمین و پیشرفت صنعت و فرهنگ از طریق معرفی دانش غربی به وجود آمده بود.

سیستم جدید آموزش با شعار «ما چشم به راه دورانی هستیم که در هیچ خانه روستائی یا شهری حتی یک نفر بی سواد وجود نداشته باشد» در سال 1872 میلادی ترویج یافت و در همین سال قانون آموزش اجباری برای اولیــن مرتبه به مرحله اجرا گذاشته شد که 28% از کل افراد واجد شرائط در مدارس آن شرکت کردند. از 1900 – 1872 ژاپن موفق گردید این سطح را با انگلستان هم ردیف کند و به 80% برساند.

در سال 1900 میلادی، اطفالی که به سن 6 سالگی می رسیدند، باید 4 سال دورة آموزش اجباری را بگذرانند. در همین سال، 90% کودکان واجد شرائط به مدرسه می رفتند و در سال 1907 وقتی تعلیمات اجباری از 4 سال به 6 سال افزایش یافت این نسبت به 99% رسید.

شایان ذکر است که ژاپن طی مدت چهل سال توانست از لحاظ ظرفیت آموزشی به حد کشورهای پیشرفته اروپائی نظیر انگلستان برسد. از این مرحله به بعد، تعداد بسیاری مدارس ابتدائی، دبیرستانهای مقدماتی و متوسطه، مدارس حرفه‌ای، کالج و دانشگاههای متعدد تأسیس گردید. از سال 1982 میلادی، نسبت دانش آموزانی که از مدارس ابتدائی به دبیرستانهای مقدماتی راه یافتند 100% بود و حدود 95% از دانش آموزان سیکل اول دبیرستان موفق شده اند به سیکل دوم راه یابند.

اوضاع اقتصادی ژاپن

سیستم اقتصادی ژاپن سرمایه داری و مبتنی بر بازار می باشد. این کشوردر حال حاضر به عنـوان سومیـن قدرت اقتصادی دنیا (از لحاظ تولید ناخالص داخلی) محسوب می‌شود. جامعه ژاپن از تجمع خانوارهای صاحبان صنایع ، بوروکراتهای دولتی ، احزاب سیاسی و حتی دانشگاهیان تشکیل گردیده و لذا سیاست، تجارت وجامعه به هم پیوسته می‌باشد. عقیده عمومی بر آن است که این تجمع و یا اتحاد باعث حفظ امنیت ملی  و توزیع مخاطرات گوناگون بین همه آحاد ملت می گردد.

اگر چه پایه های رشد و توسعه ژاپن در دوران امپراتوری میجی (1912-1868) استوار گردیده بنابراین رشد و شکوفائی اقتصاد این کشور مرهون تلاش همه جانبه مسئولین دولتی، صاحبان صنایع، نوآوران و مردم کشور در طی دوران بعد از جنگ جهانی دوم بوده است.

واحد پول: واحد پول کشور ژاپن (YEN) می باشد.